Tot enkele jaren geleden kon iedereen in Vlaanderen bouwen hoe en waar hij dat wilde: een Spaanse villa in een verkaveling, een kasteeltje in een bos, een bedrijf in een natuurgebied,... Geen wonder dat de Vlaming de meest tevreden Europeaan is als het gaat om zijn woonomgeving. Een minder positief gevolg is de hoge maatschappelijke kost van dit 'wilde wonen'. Zo is er overal gebouwd, zij het nergens heel veel. Dit maakt dat het aanleggen van wegen, rioleringen en telefonie erg duur is; dat er geen plaats is voor grote bouwprogramma's zoals gevangenissen, bedrijven of zelfs kindercrèches; dat Vlaanderen geen open landschappen meer kent; dat er amper collectieve ruimte is... Het levert Vlaanderen de weinig flatterende benaming van 'nevelstad' op. In het onderzoeksseminarie Stadsmaken ga je op zoek naar manieren om dit fragmentatieproces te stoppen. Je leert hoe je alternatieve woonpraktijken in kaart kan brengen. Je leert hoe je rond deze praktijken 'realistische utopieën' kan ontwerpen. En hoe je deze utopieën kan inzetten om een debat op te starten met bewoners, organisaties en beleidsvoerders rond anders wonen, werken en verplaatsen. Elk jaar wordt er vanuit één specifieke verstedelijkingsvorm gewerkt. In de voorbije jaren waren dit tuinwijken, lintbebouwing, verkavelingen en dorpen.